μέσα εις τα δένδρα, συγχρόνως δε ήρχισε και να πνέη σφοδρότατος άνεμος και κύματα πελώρια να κτυπούν τας πλευράς του κακομοίρη του Αετού έως την μέσην του δρόμου μεταξύ Σύρου και Σερίφου ήμην εντελώς καλά και έβλεπον μακράν την Κέαν, την Κύθνον, την Σύρον, την Τήνον, την Πάρον, την Μήλον, την Κίμωλον, την Σίφνον, την Σέριφον και την Βελβινα (Άγιος Γεώργος), αλλ’ εξαίφνης έπεσεν εντελώς ο άνεμος, πολύ κακό αυτό, αλλά ευτυχώς δεν έπεσαν τα κύματα, τα οποία τουναντίον έγιναν δυνατότερα και ζέστη φοβερά ήρχισε να μας καίη. Με όλην μου το κουράγιον και με όλας μου τας ελπίδας να μη με πειράξη εκ νέου η θάλασσα, δεν ηδυνήθην να μείνω εώς το τέλος καλά, και ηναγκάσθην μετ’ ολίγον να κατέλθω με την βοήθειαν του ευγενέστατου αυτού νέου του οποίου δεν γνωρίζω το όνομα, κάτω εις μίαν μεγάλην κάμαραν όπου υπήρχαν πολλαί κλίναι πλήρεις εκτός μίας ήτις ανήκεν εις τον νέον τούτον από ασθενείς. Είχον κάνει την ανοησίαν να μη κρατήσω κλίνην, ως εκ τούτου και εγώ δεν ηξεύρω τι θα έκαμναεάν ο περιποιητικότατος φίλος μου δεν μου έδιδε την ιδικήν του.

Πώς να σας περιγράψω τι εγένετο μέσα εις αυτήν την κάμαραν όπου είσαν πλαγιασμένοι μία κυρία, δυό κορίτσια και κάμποσα αγόρια. Όλους τους επείραξεν η θάλασσα μηδ’ εμού εξαιρουμένου εκτός ενός όστις ήτο απέναντι μου επάνω και εδιάβαζε με όλην του την ησυχίαν εφημερίδαν. Κάτωθεν αυτού ήτο ένα αγόρι, το οποίον εστέναζε ακαταπαύστος εφώναζε την μαμμάν του, εζητούσε βοήθεια από την Παναγίαν και τον Χριστόν και απήλπιζε και εμέ. Η τυρρανία αύτη διήρκεσε μιάμισιν ώραν, οπότε εσηκώθηκα επειδή εκουνούσε πολύ ολιγότερον και επήγα επάνω εις την γέφυραν. Ο άνεμος είχεν εκ νέου να πνέη φοβερός. Είχομεν πλέον πλησιάση, μετ’ ολίγον επεράσαμεν πλησίον ενός μικρού νησιού Βόδι ονομαζόμενου και κατόπιν εις τας 12 και ¼ εισήλθομεν εις τον λιμένα της Σερίφου.

περισσότερον εργασίαν, διότι σήμερον γίνονται αι πληρωμαί όλων των εργατών. Κοπάδι ολόκληρον από εργάτας συνοθούνται εις την πόρτα του γραφείου του και ένας ένας εισέρχεται και πληρώνεται. Καθώς μας είπεν ο Γεώργος άνω των 50.000δρ. επλήρωσε σήμερον εις τους εργάτας. Να τας είχαμεν ημείς έ; Εν τω μεταξύ επήγαμεν ημείς εις εν πολύ εύμορφον μέρος ονομαζόμενον Καταράκτης. Εφύγαμεν εις τας 7 ½ π.μ. και επροχωρήσαμεν εντός ενός μικρού ρυακίου, το οποίον χάνεται εντός της γης ολίγον μακρότερον του χωρίου, επί ¾ περίπου, οπότε και εφθάσαμεν εις ωραιότατον μέρος όπου το ύδωρ του ρυακίου χύνεται από μέγα αναλόγως ύψος και σχηματίζει μικρόν καταράκτην. Το μέρος τούτο είνε μαγευτικώτατον, δάσος ολόκληρον από πικροδάφνες όλες ανθισμένες καιμεταξύ αυτών λυγαριές άφθονες, ούτως ώστε τα άνθη αυτών περιεπλέκοντο και εσχημάτιζον ωραιοτάτην ανθοδέσμην από …., άσπρα και violet χρώματα. Εκόψαμεν πολλά άνθη και αφού ανεπαύθημεν επιστρέψαμεν πάλιν εις το χωρίον, όπου εκάμαμεν το καθημερινό μας μπάνιο. Μετά τούτο επήγα και αγόρασα από εν μικρόν εμπορικό αγκίστρια και τρίχες δια να ψαρεύω, εξόδευσα δε προς τούτο λεπτά 30.
Το απόγευμα ο γεώργος δεν είχε πλέον εργασίαν και δια τούτο επήγαμεν ολίγον όλοι μαζί περίπατον με την λέμβον. Ο κακός καιρός έχει πλέον παύση και σήμερον είχομεν όλην την ημέραν νηνεμία, ως εκ τούτου δε ηδυνήθημεν να προχωρήσωμεν αρκετά με την βάρκα έως τον κόλπον του Κουντούρου. Εν τω μεταξύ επιάσαμεν μερικάς πεταλίδας και σάλιαγκους, ενόμισα δε τότε ότι ήμεθα εις τους Πεταλιούς και ετρέχαμεν εις τους βράχους με τη διαφοράν ότι ελύπατε όλοι σεις. Τι ωραία θα επερνούσαμεν εάν ηρχόμεθα όλοι μας εν θέρος εδώ!
Το πλοίον όλην την ημέραν πάλι σήμερον δεν ειργάσθη διότι αι βλαβαι της γέφυρας δεν επανορθώθησαν ακόμη εντελώς δια τούτο δε ο Γεώργος

Επιστολή Ελμίνας Ζάννου προς την οικογένεια, Λωζάννη 20/3 Οκτωβρίου 1912 Πέμπτη 7 παρά 20 μ.μ.
Αγαπητοί μου
Είμεθα ακόμη εδώ, εις το ξενοδοχείον. Ο μπαμπάς και η Έλλη και ο Δημήτρης συζητούν διότι ο μπαμπάς θέλει κάτι να τους τρατάρει και εκείνοι δεν εδέχοντο! Ήταν κωμικότατον να τους βλέπει τις να συζητούν. Προ ολίγου ενώ ο μπαμπάς εκάθητο ακούων, τον επεριτριγύριζαν …. Τα τρία χαριτωμένα ανίψια του φωνάζοντα και χειρονομούντα ο Δημήτρης με το πράσινο καπέλλο της Edith εις το κεφάλι, ο Γιάννης με το κόκκινο της Lucie και η Έλλη με του μπαμπά!!
Αχ παιδιά μου, βρέχει! Από το Μιλάνον δε ο καιρός ήλλαξε προς το κρύο και τώρα φορούμεν όλοι χειμωνιάτικα! Εις το Μιλάνον η ομίχλη ήτο φοβερά, και έβρεχε. Τι ωραία η γραμμή του Simplon! Εις την Ιταλίαν η λίμνη

Μίλτο μου, δεν σου έγραψα ακόμη ούτε λέξη αλλά τα γράμματα απευθύνονται προς όλους σας, δεν είναι έτσι? Τα αγόρια μας διασκεδάζουν πολύ και μας πειράζουν ουκ ολίγον. Τον γάϊδαρον το Δημήτρη δεν θα τον καταφέρομεν να έλθει μαζί μας εις το Παρίσι!! Ο Γιάννης είναι πάντα ο ίδιος και όλο μας ονομάζει επαρχιώτας οι οποίοι ταξιδεύουν για πρώτη φοράν!!! Ακούς εκεί.
Σε φιλώ γλυκά
Edith

Maggiore τόσον ήσυχη και καταπράσινη και θαυμασία!! Νομίζω ότι το φθινόπωρον εις τας Άλπεις είναι ωραιότερον της ανοίξεως. Αδύνατον να φαντασθήτε τους χρωματισμούς των δένδρων. Τα βουνά ήσαν σαν πολύχρωμα μπουκέττα δένδρα πράσινα, κιτρινωπά, ρόδινα, κόκκινα. Πορφυρά! Αν ήτο ζωγραφιά ορισμένοι θα ελέγαμεν ότι ποτέ τα φύλλα των δένδρων δεν λαμβάνουν τοιαύτας αποχρώσεις. Μετά το tunnel του Simplon ο καιρός ήλλαξε, η ομίχλη διελύθη και ο ήλιος ήρχισε να προβάλλη και να κάμη ακόμη ωραιότερα τα τοπία από όπου διηρχόμεθα αλλά εδώ ο καιρός εχάλασε και βρέχει! Είμεθα κουρασμέναι αρκετά και δι’ αυτό δεν θα υπάγωμεν να φάγωμεν εις το ρεστωράν όπου είχωμεν δώσει ραντεβού με τους Μαυρίδη . Αλλά είμεθα και δικαιολογημένοι. Φαντασθήτε ότι χθες εξυπνήσαμεν εις τα 41/2 ως τας 111/2 εσερνόμεθα και από τότε εις τον σιδηρόδρομον 7 πρόσω-